Dat ik goed bezig was. Ik kocht enkele pulls en T-shirts van biokatoen en schreeuwde van de daken dat eco ook hip kan zijn. Geitenwollenchic bestond en ik was daar het wandelende bewijs van! Achteraf bekeken was ik nog niet zo’n bewuste consument als ik dacht. Pas nu ik “The Story of Stuff” van Annie Leonard heb gelezen, besef ik hoe complex het katoenverhaal eigenlijk is. Laat me beginnen bij het begin…
Water
De katoenplant kan beschouwd worden als de T-Rex onder de textielplanten. Hij is namelijk het meest dorstige textielgewas ter wereld. Het Water Footprint Network heeft berekend dat de plant gemiddeld 8.000 liter water verslindt om één kilo katoen te produceren. Volgens Annie Leonard kost één T-shirt ons 969 liter water. Ook het vervuilde grondwater en het water dat nodig is om katoen te verwerken, neemt zij mee in rekening. Met die hoeveelheid kan je 97 keer het toilet doorspoelen (194 keer met een spaarknop).
Chemische soep
Achter het stoere imago van waterverslinder gaat een zwak beestje schuil. Daarom wordt de katoenplant flink met pesticiden besproeid. Minder gekend is dat het naakte veld en het zaad voordien al een laag kregen. Deze giftige soep komt onverbiddelijk terecht in het grondwater rond plantages.
In fabrieken wordt katoentextiel gezuiverd, gebleekt en daarna eventueel gekleurd. De stof wordt ook behandeld om hem zachter en kreukvrij te maken. Het verwerkingsproces van katoen is dus een chemisch feestje waarbij ook chloor (WOI, anyone?) een terugkerende gast is. En waarnaartoe met het afvalwater?
Energie en CO2
Om katoen om te toveren tot een T-shirt zijn er heel wat machines nodig. Het pluis en de zaden worden eerst verwerkt tot vezels. Uit dit kluwen worden lange draden ontrafeld, die tot garen worden gesponnen. De draden zijn dan klaar om tot stof geweven te worden. Deze lappen worden uiteindelijk aan elkaar genaaid, helaas vaak in erbarmelijke omstandigheden in sweatshops. Volgens Annie Leonard wordt voor de productie van één T-shirt ongeveer 2,27 kilogram CO2 uitgestoten. Daarna moet het kledingstuk nog getransporteerd worden naar de winkel.
Is biokatoen de oplossing?
Voor biokatoen worden geen pesticiden en geen chemische meststoffen gebruikt. Alvast twee punten voor team bio. Biologisch katoen moet echter ook verwerkt en getransporteerd worden. Bijkomend probleem: het extra geld dat je spendeert aan biokatoen komt niet altijd bij de kleine man terecht. Wie zich tijdens het shoppen dus enkel afvraagt “to biokatoen or not to biokatoen”, loopt het gevaar aan een groot deel van de problematiek voorbij te gaan. Bijkomende vragen:
- Welke kleurstoffen werden gebruikt?
- Werkt het label samen met energiezuinige textielfabrieken?
- Behaalde het een Fairtrade certificaat?
- …
Er zijn zo veel factoren die in rekening moeten gebracht worden, dat de moed me even in de schoenen zinkt. Eén ding staat vast: geen enkel kledingstuk heeft zero impact op onze omgeving. De meest milieuvriendelijke aankoop is dus geen aankoop. En zo wordt hier nogmaals bevestigd dat de belangrijkste vraag luidt: “Heb ik dit echt wel nodig?”. Daarom neem ik me voor om voortaan maar één kledingstuk of juweel per maand te kopen. Benieuwd of het me lukt? Volg mijn verhaal op instagram.
Bronnen
- The Story of Stuff, Annie Leonard
- http://gentfairtrade.be/assets/docs/EerlijkTextielOnderDeLoep.pdf
- https://www.oneworld.nl/water/watervoetafdruk/de-waterverslinder-onder-de-textielsoorten
- http://dier-en-natuur.infonu.nl/bloemen-en-planten/61777-van-katoenplant-tot-eindproduct-wat-gebeurt-er-precies.html
No Comments