Ik blog over duurzaamheid, en toch ben ik geen hardcore vegan. Hoe kan ik dat aan elkaar rijmen? Een paar jaar geleden begon ik me bewust te worden van de impact van mijn eetgewoontes op het milieu. Ik werd flexitariër en begon steeds vaker vegetarisch te eten. Sinds ik mijn blog startte, ben ik me ook meer gaan verdiepen in de vegan keuken. Waarom dan nu geen complete omschakeling?
Mijn leven als flexitariër
Wanneer ik zelf het koksmes in handen heb, zal ik vegetarisch of zelfs vegan koken. Ook op restaurant kies ik voor groene gerechtjes. De occasionele uitzondering maak ik voor sushi en andere gerechten met zeevruchten, zalm of gehaktballetjes. Ik heb er geen moeite mee om vlees en vis te laten, maar heel af en toe laat ik me verleiden tot zondigen. Dat mijn naam een afgeleide is van de Bijbelse Eva, zal dan wel geen toeval zijn.
Moeilijker vind ik het, wanneer ik bij iemand thuis ga eten. Met mijn vrienden heb ik een beurtsysteem: elke week kookt iemand anders voor de bende. Wanneer zij mij vlees voorschotelen, zal ik daar niet moeilijk over doen. Ook bij mijn ouders eet ik wat de pot schaft. Het sociale aspect speelt bij mij dus een grote rol.
Net dat ondwangmatige karakter vind ik zo goed aan de bewustmakingscampagne van Dagen Zonder Vlees. Af en toe zondigen mag. Het duurzamer koken stopt overigens niet bij het overschakelen op meer plantaardige voeding. Daar speelt de campagne sinds vorig jaar ook op in. Ik kies nu zo veel mogelijk voor lokale en onverpakte seizoensproducten. Toch ben ik ook hier niet altijd strikt in. Ik kan me mijn wereld bijvoorbeeld niet voorstellen zonder avocado’s en bananen. En dat is oké.
*** Nadat ik deze blogpost schreef, vond ik een interessant artikel over lokaal eten versus transport. Een must read!
Wil jij ook duurzamer koken? Volg mijn Instagram voor wekelijkse inspiratie.
No Comments